"Saamhorig bouwen en zeiken"
K**hoekjes, posities waarvan je niet weet wat je er mee aanmoet… Weer een kras op je arm door dat ene stukje betonijzer wat toch net wat langer was dan dacht. Lasogen, papiersnedes, behangselpap in je haar, brandwondjes en stukken korst door afgeschaafd vel omdat je weer eens lomp was met iets verplaatsen.
Corsoshirts met rode plekken van die kleine wondjes. De wagen die niet vordert, tegenvallende opkomst in de tent. Stress, “doorwerk koffie” pauzes. Tent maar overdag open gooien en zo extra meters maken. Te weinig karton en kranten. Verf op voor intekenen dus witte vlakken met kringen. Niet de juiste bloemen dus 2 soorten. Vlakken die niet opschieten met prikken, dakpannen en plekken die je toch niet ziet maar wel geprikt worden.
Een hele opsomming wat voor menig bouwer niet onbekend zijn. Zo een paar uur voorafgaand voor de eerste dahliaparade van 2016 zijn al de nodige uren stress aanwezig geweest. Voor sommige pas eind september eindigend, voor de ander de de 3e week van augustus al.
Toch heeft het wel wat, dat hele corso. Saamhorig bouwen en “zeiken”. Saamhorig hele avonden in de tent zijn en afsluiten met pils. Die avonden die qua bier even lang duren als het bouwen, puur door de discussies over de wagen of iemand die er al paar weken niet is.
Overal precies hetzelfde na het corso. Blij dat alles weer achter de rug is. Rust voor de komende zoveel maanden…wat ook maar schijn is. Want stiekem verlang je alweer naar het volgende seizoen. De gezelligheid, het plezier en daarbij toch weer die stress om de wagen. Elk jaar hetzelfde liedje, maar wel elk jaar weer nieuwe leermomenten.
Voor nu, geniet ervan. Het is weer zo voorbij.
