"Een goed boek schrijven is niet voldoende, je moet ook een zenuw raken"
Tijdens de uitreiking van de NS Publieksprijs voor boeken, welke Gijp glorieus won, kwam er van 1 van de genomineerden een mooie quote voorbij. De schrijver Jan Brokken, van het boek ‘De Vergelding’ zei: “Een goed boek schrijven is niet voldoende, je moet ook een zenuw raken”. Hoe zit dat met corsowagens die een zenuw raken?
Enkele dagen voor de bewuste De Wereld Draait Door uitzending had ik een vergelijkbaar onderwerp aangesneden met 1 van de juryleden na het juryoverleg in Vollenhove. Over hoe een wagen een bepaalde emotie kan oproepen bij mensen en hoe dat je mening betreft een wagen kan beïnvloeden.
Het interessante hieraan is dat sommige wagens, door verschillende individuen, op een totaal andere manier bekeken en beoordeeld kunnen worden. Wat voor de ene persoon gewoon een wagen was zoals zovelen kan voor de ander, omdat deze er bepaalde emotie bij krijgt, juist een absolute topper zijn. Het blijft dan ook lastig uit te leggen waarom dat ontwerp jou zo blijft boeien, er is een zenuw geraakt.
Dit overkwam bijvoorbeeld buurtschap Laarheide in 2005 met hun ‘Africanized Killers‘, een wagen die tot veler verrassing het tot de 4e plaats schopte. Achteraf bleek dat de wespen perfect hadden ingespeeld op de fobie voor deze beestjes bij 1 van de juryleden. Bij dit jurylid was een zenuw geraakt en kwam het dreigende tafereel dusdanig over dat hij de wagen erg hoog beoordeelde.
Daar tegenover heb je ook wagens die, door een bepaald thema, bij het publiek een zenuw raken. Bij Nameless heb ik dit zelf in 2011 meegemaakt met onze uitbeelding van het vroegere vissersleven in Vollenhove. Na de middagrondgang kwam de wagen terug op het opstelterrein en stapten daar 2 verbaasde chauffeurs onder de wagens vandaan. Ze hadden langs het parcours mensen gezien die, door de herkenning aan het vissersleven, tot de tranen geroerd waren bij het voorbij komen van de creatie. Datzelfde corsojaar ontving Tiggelaar de Publieksprijs met hun wagen ‘De Ploeg‘, een uitbeelding van een zwoegende boer met knol die het land bewerkt. Een thema dat, net zoals het vissersleven in Vollenhove, vooral in de traditioneel plattelands provincie Brabant een zenuw raakt.
In 2009 kwam datzelfde Tiggelaar met een ontwerp dat in het juryrapport als ‘vrij pathetisch’ werd omschreven. De creatie ‘Los‘ toonde een bevrijding van figuren uit een hoekige wirwar van strakke vormen. Een wagen die meer vroeg van de toeschouwer als enkel het toeschouwen van een wagen, het wilde een gevoel overbrengen. Een gevoel dat bij de jury, gezien de schamele 16e plaats, niet overkwam maar een wagen die mij persoonlijk bij het zien van de foto’s nog steeds blijft boeien. Bij mij heeft die wagen in ieder geval een zenuw raakt.
Dit is ook de reden dat een discussie over het corso en bepaalde wagens altijd interessant blijft. Het wel of niet raken van een zenuw zorgt ervoor dat wij corsoliefhebbers zelden uitgepraat raken over onze hobby.
Het lijkt me een mooie uitdaging voor de ontwerpers voor 2014: probeer bij de jury, het publiek of desnoods dat ene individu die zenuw weer te raken…
