"Ballonnenman, ik zou maar stoppen!"
Daar loop je dan. In je eentje. Helemaal vooraan in de optocht. Met een houten orgeltje om je nek en een bos touwen aan je broek geknoopt. Achter je rolt de wagen waar je bloed, zweet en tranen aan hebt besteed door de straten. De ballonnen zweven achter je aan. Zundert kijkt. Brabant kijkt. Voor je gevoel kijkt heel de wereld.
Na uren lopen en bekeken worden sta je klaar om de Markt voor de tweede keer te passeren. Je bloed stroomt op volle vaart, het zweet rolt over je voorhoofd en de tranen van spanning verbijt je. Stap voor stap kom je dichter bij die ene plaats waar heel de wereld op dat moment naar kijkt, en naar die 2 stemmen waar heel de wereld naar luistert. Je probeert je act vol te houden, maar het enige wat je echt wilt is applaus en punten. Veel punten…
“Ballonnenman, ik zou maar stoppen!”
Alles om je heen verdwijnt. Bloed, zweet en tranen vechten om voorrang in je lichaam. Tranen winnen. Je armen gestrekt in de lucht, je vuisten gebald en je hoofd omhoog gericht naar de stralend blauwe hemel. Een paar seconden, drie, hooguit vier, ben jij de allergelukkigste man op aarde. In je eentje. Op de mooiste plek ter aarde. Niet veel later word je omringt door je medeontwerper, bestuursleden, bouwers en buurtgenoten. Je komt weer terug op aarde en samen beleef je datgene waar je met de hele buurt van gedroomd hebt. Samen wil je hier nooit meer weg. Samen heb je gewonnen!
