"met stijgende verbazing te lezen hoe ver dit evenement af staat van het corsogevoel zoals ik dat ken"
Het zal ergens begin jaren ’90 geweest zijn dat ik bij de Heineken-brouwerij in Amsterdam het toenmalige bloemencorso van Aalsmeer voorbij zag komen. Geboren en getogen in Vollenhove was ik uiteraard het plaatselijke corso gewend en dus ook toen ook al niet echt onder de indruk van de ‘platte karren met bloemstukken’ die aan me voorbij trokken in de hoofdstad.
Het blijft de eeuwige frustratie van wagenbouwers om aan buitenstaanders uit te leggen dat je zo fanatiek bent met het corso terwijl zij als enige referentie de traditionele ‘bloemstukken-corso’s‘ (laat ik ze zo noemen) hebben. Van oudsher waren dit de corso’s die landelijke aandacht kregen door middel van televisie uitzendingen op de publieke omroepen, dus je kon het de buitenstaanders ook niet echt kwalijk nemen. En iedereen weet wat de enige oplossing is hiervoor: meenemen de bouwschuur of tent in of naar het corso laten komen.
Tot begin deze eeuw hadden weinig wagenbouwers enig idee wat er in andere corsoplaatsen gebeurde tenzij je je aan een fysiek bezoekje waagde zoals ik hierboven omschreef. Met de komst van internet is hier een grote verandering in gekomen en houden liefhebbers als ik graag in de gaten wat er in andere corsoplaatsen gebeurt. Ook nieuws, media en persberichten zijn een stuk toegankelijker geworden en zo krijg ik langzaam ook steeds meer inzicht hoe het er bij andere corso’s aan toe gaat. Zo konden we onlangs hier op de website al lezen hoe de ontwerp-keuze bij bloemencorso Eelde toch heel anders is dan bij menig corso dat we op het Corsoforum terug vinden.
Omdat het bloemencorso Bollenstreek één van de weinig corso’s in Nederland is dat gehouden wordt in het voorjaar (20 April) komen er op dit moment via diverse nieuwskanalen veel berichten binnen betreffende dit corso. Het bloemencorso Bollenstreek is een evenement dat bij mij valt onder het kopje ‘bloemstukken-corso‘ en weet op de één of andere manier veel media-aandacht te genereren. En elke keer als ik weer iets voorbij zie komen over dit corso zit ik met stijgende verbazing te lezen hoe ver dit evenement af staat van het corsogevoel zoals ik dat ken. Zo werd ik vandaag geattendeerd op onderstaande video.
Een paar hoogtepunten uit de video: Een ontwerpteam met een ‘art-director’ die 10 van de 18 ontwerpen voor haar rekening neemt. Omroep Max dat, gezien de economische situatie (?!?), ook even 2 wagens sponsort. Ook de plaatselijke aannemer vind het corso een mooie aanleiding, om door een sponsor-wagen rond te laten rijden, wat bekendheid te krijgen in de streek. De wethouder laat nog even weten dat er niet direct personeelsleden bij de bouw en ‘steek’ betrokken zullen worden. En uiteraard wordt er ook nog aan het milieu gedacht door elektrische onderstellen te gebruiken, overigens van stroom voorzien door een aggregaat. Daarnaast was vorige week op deze website al te lezen dat de gemeente Teylingen in totaal 76.000 euro (waarvan 23.000 euro voor een praalwagen) uitgeeft om het corso doorgang te laten vinden.
Een mooi lijstje maar het heeft zoals ik hierboven al aangaf weinig te maken met het corso-gevoel zoals ik dat ken. In alle uitingen van dit semi-professionele ‘bloemstukken-corso‘ kom ik zelden termen als sociale cohesie, maatschappelijke functie, voor alle leeftijden en gezelligheid tegen. Zonder de vrijwilligers van het evenement bloemencorso Bollenstreek te kort te willen doen vind ik dit juist de fundamenten van het corso-gevoel.
Mooi voorbeeld vond ik in de rubriek ‘Smoelwerk’ in de meest recente Corsief van een man uit Sierra Leone die verlost werd van zijn eenzaamheid in een nieuw land doordat hij de tent van Tiggelaar in gesleept werd. Dat vond ik in een notendop de kracht van het corso-gevoel zoals ik dat ken. Voor, door en met z’n allen een mooi evenement neerzetten. En daar kan Jan Slagter met nog geen 30 Omroep Max wagens tegenop.
