"Als aasgieren duiken de mensen, met hamers en breekijzers als klauwen, zich op het karkas"
Het is vroeg, vooral na die uitermate goed bevallen Corsomaandag. Op het tentoonstellingsterrein verschijnen bekende gezichten. Bouwers van verschillende buurtschappen verzamelen bij hun wagen. Na genoeg bouwers verzameld te hebben begint de zogezegde ‘rijdende bloembak’ zijn laatste meters te maken als corsowagen. De weg langs de kerk is deze keer erg symbolisch. De laatste zegening voordat de wagen te ruste wordt gelegd.
Nadat je je plek gevonden hebt wordt er snel aan de slag gegaan; helmpjes en veiligheidsbrillen op, handschoenen aan en gereedschap in de aanslag. Als eerste wordt de wagen van zijn ‘ledematen’ ontdaan waarna een slijptol de met bloemen bedekte huid open rijt. Als aasgieren duiken de mensen, met hamers en breekijzers als klauwen, zich op het karkas om dit in zijn geheel te ontdoen van al het ‘vlees’ wat erop zit.
Tegen het middaguur wordt de inwendige mens van de harde werkers voorzien met belegde broodjes. Een moment van rust, bezinking en realiteit. Het corsoseizoen is bijna ten einde maar na de presentatie van het thema voor aankomend seizoen wordt daarover al druk gespeculeerd.
Over het afbreekterrein hangt een sombere sfeer, het weer past zich daarop aan en laat het zachtjes miezeren. Regenjacks worden aangetrokken door degene die deze bij hebben en er wordt verder gegaan met het ontleden van de corsowagen. Ongeveer 6 uur later is de wagen kaal. Constructie wordt deels bewaard en ligt op de wagen en de weg naar de laatste rustplaats wordt ingezet.
Een rijdend kaal onderstel met 8 tot 12 bouwvakkers begeeft zich op de openbare weg naar de bouwplek. Eenmaal daar aangekomen wordt het onderstel opgeborgen. Hierna wordt er een pint open getrokken en worden er snacks warm gemaakt. De koffietafel is begonnen….
