"Zijn weer mooi grote, dit is Arabian Night toch?"
Al in mijn vroege jaren ben ik op brute wijze bij mijn ouders weggehaald net als mijn broertjes en zusjes. Los gescheurd van het gezin waarin ik deel van uit maakte. En om het allemaal erger te maken wordt ik ook nog in een of andere kist gelegd met andere ‘weesjes’. Maanden verstrijken en ik weet niet eens meer hoe het daglicht eruit ziet, hoe water proeft en hoe de aarde smaakt.
Begin mei wordt ik naar buiten gehaald en in een auto gestopt. Ik wordt gebracht naar een plek waar meerdere mensen zijn, die ik echter niet ken. Een van de mensen pakt mij uit het krat waar ik in lig. Hij rolt mij door de hand en zegt: “Zijn weer mooi grote, dit is Arabian Night toch?” Ergens achter de man vandaan hoor ik: “Ja, die moeten achterop het veld, dus als je die kisten die kant op wil brengen, prima”. Ik wordt terug gelegd in het krat en voel dat ik met krat en al verplaatst wordt naar de plek die de persoon net aanwees.
Ik word dezelfde dag nog in de aarde gestopt. Een gat, voor mij bestemt, wordt mijn nieuwe thuis. Een laag aarde vormt het dak boven mijn hoofd. Een dak kan ik het eigenlijk niet noemen, want het water komt er alsnog door. En over de inrichting maak ik mijzelf niet druk, want ik hoop dat dit adres tijdelijk zal zijn.
Weken vergaan en mijn huis wordt mij te klein, ik prik met mijn groene haren door de zwarte ondergrond en deze wordt met de week langer totdat ik mijn mooie bloemen uit mag werpen. Echter denken de mensen, die regelmatig komen kijken hoe ik het doe, daar heel anders over. Elke week worden deze bloemen 1 á 2x afgehaald en opgevangen in kisten en daarna vervoerd. En dit blijft zo vanaf half augustus tot eind september door.
Ondertussen ben ik al groter geworden en heb ik allemaal kinderen om mij heen gekregen. Helaas staat hun hetzelfde lot te wachten als ik ooit ondergaan heb.
