"het vechten tegen de moeheid is een onbegonnen strijd"
Het is de nacht van zaterdag op zondag, een uur of 12. Buiten is het aardedonker en door het tentzeil schijnt de weinige straatverlichting naar binnen. Binnen in de tent klinkt een nummer van de Golden Earring en het is tamelijk druk op de steigers. Lege kisten worden naar beneden afgevoerd en maken plaats voor kisten met voorgestoken dahlia’s. Het is een van de mooiste nachten in het jaar voor degene die Bloemencorso als hobby heeft.
Naast het geluid van de lokale radiozender die de priknacht ondersteunt, klinkt er ook hamer getik. De zitbanken aan de zijkant worden afgebroken en de priktafels worden opgeruimd. Het voorprikken is gedaan en de bakken met naaldjes maken plaats voor de vegers en vuilniszakken.
Tegen half 3 begint de tent leeg te lopen. Als een van vaste doorprikkers maak ik mij op voor alweer een priknacht, iets waar ik van weet dat het mij morgen gigantisch op zal breken. Een geeuw wordt er langs mij gelaten en gaat als een aanstekelijk virus over de eerste verdieping heen. ‘Verdomme’ hoor ik langs me. ‘Die hoek hier schiet ook niet op, zit hier al sinds vanmiddag’. De persoon staat op en vertrekt. Aan zijn blik kan ik zien dat hij het wel gehad heeft met prikken. Mijn ogen volgen hem de trap af en zien hem plaatsnemen op een stoel en voorzien worden van een bak koffie.
Hoe later het in de nacht wordt, hoe meer mensen er af haken. Het begint rustig op de steigers te worden. Hooguit drie, misschien vier personen zijn de laatste hoekjes aan het afmaken en langzaam komt het einde in zicht. Ik heb zelf ook maar plaats genomen aan de zijkant en het vechten tegen de moeheid is een onbegonnen strijd. Ik geef mij gewonnen en val in slaap met mijn kop op de stamtafel.
Tegen 7 uur wordt ik wakker gemaakt door een van de mensen die terugkomen van hun rustperiode. Een hamer wordt mij toegereikt en er wordt mij opdracht gegeven om mee af te steigeren. De touwen van het kopzeil worden losgeknoopt en zodra deze valt klinkt er een lichte ‘aaaaah’ over de bouwplaats. Glimlachende gezichten zie ik voor me als ik over de half afgebroken steiger naar buiten kijk.
Het is half 8 en de wagen staat op het punt om uitgereden te worden. Mensen uit de buurt komen het resultaat bewonderen. Duwers komen, gaan naar hun plek en duwen de wagen langzaam de tent uit onder luid applaus. Hoe meer de wagen zich buiten de tent toont, des te beter wordt de stemming rond de bouwplek. De wagen vangt steeds meer zonlicht op en ontsnapt uit zijn stalen kooi. De stalenkooi, slechts nog half gevuld met TL-licht, is leeg.
De wagen is vrij en los….
