"Maanden lang werken, ploeteren, lange dagen en dan op moment suprême… bagger weer"
Het is zondag 12 september 2010. De tweede zondag in september, dus Bloemencorso Valkenswaard! Normaal gesproken een feestelijke dag in Valkenswaard. Helaas dit keer was het anders. Waar op zaterdag in het prikweekend (of ‘tikweekend’ voor onder andere onze Zundertse corsovrienden) nog de mussen van de tent vielen, zo bar en boos was het op zondag. De voorspellingen voor deze zondag waren nog redelijk. Op de dag zelf bleek het in en rond Valkenswaard echt mis te zijn. De regen kwam ’s morgens al met bakken uit de hemel. Daar sta je dan, voor de wagen, de tent afbrekend. De regen kletterend op je corso pet. Staren naar de hemel, geen sprankje hoop te bekennen. De moed en ook de regen zakt in je schoenen. Dit wil geen corsobouwer mee maken. Maanden lang werken, ploeteren, lange dagen en dan op moment suprême… bagger weer. Je weet direct dat dit gevolgen heeft voor de opkomst langs de kant.
Zoals velen zullen weten was de opkomst dramatisch. Meer dan 50% minder dan gebruikelijk. De kosten blijven hetzelfde en tel daarbij ook nog een super slecht jaar op het Valkenswaardse bloemenveld (toen nog een gezamenlijk veld) bij op en het resultaat: een verlies van 50.000 Euro. We hadden wel een buffertje voor wat mindere jaren, maar dit was toch echt een klap. In hoeverre het voortbestaan van ons mooie Valkenswaardse corso echt op het spel stond, kan ik niet beoordelen, maar dat er iets moest gebeuren. Dat was wel zeker.
Nu, dik twee jaar later, kunnen we zeker stellen dat er veel is gebeurd. En wel in positieve zin. Lagen we wellicht 2 jaar geleden nog als een lamgeslagen boxer in de hoek, nu staan we in ieder geval weer op onze beide benen. Of het financieel weer helemaal top is weer ik niet, maar wat veel belangrijker is, we durven weer vooruit te kijken en we hebben in de afgelopen twee jaar mooie dingen zien gebeuren. Het gezamenlijke bloemenveld (wat onder leiding en verantwoording lag van het Stichtingsbestuur) werd ‘afgestoten’ en viel plotsklaps onder verantwoording van de buurtschappen zelf. Iets wat al jaren eerder door een enkeling werd geopperd, maar nood breekt wet. Deze beslissing kwam op een vervelend moment, bestellingen van andere corso’s waren al geplaatst.
Maar de buurtschappen zetten er de schouders onder en zorgden dat de boel werd vlot getrokken. Op dit moment zijn er zelfs 7 buurtschappen die een eigen bloemenveld hebben. Nu zie je enkele maanden via de invalswegen naar Valkenswaard links en rechts kleurrijke velden liggen. Onkruidvrij, mooie planten, mooie dahlia’s. Iets waar we trots op mogen zijn. Voor 2013 hebben 6 gezamenlijke buurtschappen (in overleg met de gemeente) een nieuw stuk grond geregeld. Het oude was na tientallen jaren echt op. Dus nieuwe ronde nieuwe kansen. Ik zeg minder onkruid en meer bloemen.
Ook op bestuurlijk niveau is er veel veranderd. Het begint met een enthousiaste, jonge voorzitster, Chantal Vermeulen. Een frisse wind, nieuwe gedachten, nieuwe initiatieven, daar komen we mee verder. Daarnaast een nieuwe secretaris en in 2013 ook nog een nieuwe penningmeester. Voldoende frisbloed (waarmee ik overigens de oude bestuursleden niet wil afvallen). Maar op tijd vernieuwing is echt noodzakelijk, zeker in deze tijd van snel snel, het digitale tijdperk, hoe bind je nog het publiek etc. Er wordt meer gevraagd dan een wagen met wat bloemen.
Het nieuwe bestuur durft weer vooruit te kijken, heeft plannen voor de toekomst en dan heb ik het niet alleen over het corsojaar 2013. Er wordt hard gewerkt om het geheel naar een hoger niveau te tillen. Er wordt meer gevraagd van de buurtschappen zelf, maar tot op heden (met name door de bloemenvelden) pakt dat goed uit. Samen de schouders er onder, samen werken aan een mooi corso.
Complimenten aan de vele handjes dat we weer de weg naar boven hebben ingeslagen. Daar mogen we best wel trots op zijn. Het is niks zo makkelijk om als je succesvol bent om dat als normaal te beschouwen, maar het zijn vaak de kritieke momenten die je weer even wakker schudden, die je ‘triggeren’ om het over een andere boeg te gooien. Die er voor zorgt dat even een stap terug ook weer de weg vrij maakt voor 2 stappen voorwaarts. Stappen die we samen al gemaakt hebben en hopelijk blijven maken. Ik zie het weer roos of beter gezegd ‘ dahliakleurig’ in.
